Heeg
Volgens de overlevering werd er regelmatig (=jaarlijks) zomers door Esther & Harrald's vrienden een weekendje gezeild in
Friesland. In juli 2001 gingen Esther en Harrald ook een keer mee. Voor info over de
Friese meren kun je de link aanklikken.
Esther heeft in ieder geval foto's gemaakt.
Hoe het verder is uitgepakt vertellen Sas en Karsten. Overigens spreken de onderstaande foto's al voor zich.....
Zeilweekend juli 2001, door Sas & Karst, 25 januari 2007
Sinds een aantal jaren gaan Esther en Harralds "artistieke" vrienden (quote: Harrald) zomers een weekendje zeilen in Friesland. Om achteraf onduidelijke redenen leek het beiden leuk om ook een keer mee te gaan.
Op vrijdagavond verzamelden we in
Heeg en vertrokken van daaruit richting een eilandje op het Heegermeer. Na op het eiland de nacht te hebben doorgebracht met bieren en barbecuen, zetten we de volgende dag koers richting Sneek. Het gehele weekend voltrok zich volgens de standaardprocedure van varen, drinken en eten in willekeurige volgorde, maar wel in grote hoeveelheden. Tot dusver onderscheidde dit weekend zich niet speciaal van andere aangelegenheden, waarbij deze "artistieke" mensen plachten tesamen te komen.
Er was echter één voorval, waardoor wij (Sas en Karst) dit weekend altijd blijven onthouden. We zeilden met een groep van zes a zeven bootjes in de namiddag over het Koevordermeer. Es en Harrald zaten bij ons aan boord. Zonnetje, biertje, breezertje, briesje, helemaal prima. Een baggerschip was druk bezig met het uitdiepen van de vaargeul. Toen wij de vaargeul naderden, liepen wij opeens vast en niet zo'n klein beetje ook.
Het baggerschip had met z'n grijper een tikkie lopen morsen en een flinke puist zand op de rand van de vaargeul achtergelaten. Wat te doen? Buitenboordmotor starten, zeilen los en achteruitvaren hielp niet.
Dan maar iemand overboord en duwen. Hielp ook al niet. Het kreng (een Randmeer van zeven meter lang) lag shocking klem. Nog maar iemand overboord. Een echt aangename bezigheid was dit niet, want het begon al wat frisser te worden. Intussen werden we aan alle kanten voorbij gevaren door onze "vrienden", die het verder niet nodig vonden ons op enigerlei wijze de helpende hand toe te steken. Inmiddels stonden al drie personen in het water in een poging de boot in beweging te krijgen. De rest van de armada zeilde onverstoorbaar verder en was met het blote oog al niet meer waarneembaar. Na de boot zo'n zeven maal om z'n eigen as te hebben gedraaid en iedereen in het water was beland, hebben we het gevaarte met een onmenselijke krachtsinspanning uiteindelijk vlot kunnen trekken. We konden onze weg weer vervolgen.
De rest van het zeiluitje voltrok zich in volle vrolijkheid en zonder verdere kleerscheuren. Es en Harrald hebben er echter geen aanleiding ingezien, nog een keer mee te gaan (maar ja, dan moet je natuurlijk wel van zeilen houden).
Voor ons is dit zeilweekend een heel plezierige en warme herinnering aan Es.
Naar Boven
