Canada

door Gabriëlle, 24 december 2006


November 1997: ik liep voor vier maanden stage in Waterloo in Canada. Esther kwam mij halverwege opzoeken om ongeveer twee weken vakantie te vieren. Mijn grote broer Remco had mij "weggebracht" en we hadden, voordat ik op de universiteit stage zou lopen samen door Ontario getrokken.

We reden door het natuurpark Algonquin toen wij op de radio hoorden dat U2 in Toronto zou optreden.
Er waren nog kaarten te koop! Het Internet en mobiele tijdperk was in Nederland nog op een beperkt niveau en bellen naar Nederland was erg kostbaar voor een studentenbeurs, dus overleg met Esther was er niet bij. Remco en ik waren maar kort aan het dubben, zal ik kaarten kopen voor het concert op de dag dat Esther aankomt in Toronto? Maar zou ze niet liever na een lange vlucht even naar huis willen om te douchen (van Toronto naar huis was ruim twee uur rijden)? Na vijf minuten hadden we een telefoonpaal opgezocht en bestelden we kaarten voor het concert, U2 zou Esther wel over haar jet lag heen helpen!
We zaten op het veld, keurig waren er stoelen in rijen opgesteld. Dansend op onze stoelen hebben we genoten van U2 en na het concert liep iedereen rustig het stadion weer uit. Een bijzondere ervaring, de Nederlandse iets uitbundigere stijl spreekt mij meer aan, maar het is nog steeds een superervaring om een keer naar U2 geweest te zijn in Toronto.

Veel heeft Esther alleen door moeten brengen omdat ik op de universiteit in de kliniek stage liep voor mijn optometrie-opleiding. Af en toe kon ik wel spijbelen, maar echt vaak kon dat niet, omdat er patiënten voor mij geboekt stonden.
Ik vraag me dan ook geregeld af, of zij deze vakantie heel leuk heeft gevonden. Waterloo was megasaai, ik dacht zelf dat ik in die vier maanden wegkwijnde. Ik zat drie keer per week in de bioscoop, verder was er niet al te veel te doen.
In de weekenden gingen we uiteraard samen op pad en zo gingen we naar een natuurpark Tobermory. We hadden een mooie witte Neon gehuurd en wij hadden lol voor tien in die auto, want met een witte blijf je zitte!! Steven, mijn medestudent, was er ook bij. Ik reed lange stukken en ik zocht vaak bewust de kuilen in de weg op, waardoor Esther en ik deden alsof we in de achtbaan zaten (we hebben veel pretparken samen bezocht in Nederland). Steven kon je niet gekker krijgen en wij hadden alleen maar meer lol en maakten weinig vrienden met onze enige "echte man" in de wagen (Steven woont nu in de UK als schapenherder en optometrist samen met zijn vriend).


Het natuurpark was meer dan mooi en wij vertrokken in de schemering weer naar de auto, wat ook wel wat spannend was omdat in de Lonely Planet stond dat je op moest passen voor wilde beren. Wij koersten weer richting huis op zondag en Steven was er meerdere malen van overtuigd dat we een bepaalde route moesten rijden. Esther en ik piekerden er niet over om te zeggen dat we dachten dat we anders moesten rijden omdat ons padvindersgevoel niet goed ontwikkeld was en is.


Esther heeft een keer anderhalf uur op de A10 in Amsterdam gereden omdat ze de verkeerde kant op ging naar Hoofddorp, een voordeel dat het een ring is......
Het werd op een gegeven moment wel erg stil in de auto, de achtbaaneuforie was verdwenen en na een tijdje waren we met zijn drieën tot de conclusie gekomen dat we echt verdwaald waren. Ik heb weinig keren in mijn leven zo'n duisternis gezien en ik zag ons al dood liggen in onze mooie witte Neon. Op een gegeven moment moesten we erg nodig plassen, maar we waren nog steeds wat angstig dat er beren rond zouden lopen. Dus als echte helden hebben we in de schijnwerpers van de koplampen onze plas gedaan, wat een leuk gezicht is omdat je billen dan nog witter worden. Uiteindelijk hebben we na zo'n zes uur rijden ons huis weer bereikt en lagen wij rond een uur of drie in ons bedje om de volgende dag fris en fruitig naar de universiteit te gaan.

Naar Boven