De toespraken

Tijdens de crematieplechtigheid in de grote aula van het crematorium op "Westerveld" is een aantal toespraken gehouden.

Toespraak Harrald

Laatst mailde iemand aan mij: Geef dit onderwerp eens een naam !
Ik heb daar over nagedacht, maar ik wil eigenlijk deze toespraak een naam geven, namelijk:

"Esther Strik: tot de laatste snik"

Ik had mijzelf voorgenomen om alle mails die door Esther & mij in de afgelopen maanden gestuurd zijn (stuk of 30), uit te printen, hier in mijn hand te houden en te zeggen:

"Ik heb hier niets meer aan toe te voegen"........"Ik ben er klaar mee"

Maar ja, dan heb ik het puur over het verloop van haar ziekte en niet over de persoon Esther en wat zij voor mij betekent heeft.

Aangezien ik meer een schrijver ben dan een speecher en ik niet wil, dat de impact van hetgeen ik wil melden, verloren gaat door verkeerde intonatie of door emotie, heb ik gemeend het op een andere manier te doen dan "normaal" en jullie een envelop met inhoud te geven.
Die mag dan ook vanaf NU open gemaakt worden.

Overigens heb ik nog 1 mededeling: afgelopen maandag is er een waanzinnig grote rouwadvertentie van vrienden en vriendinnen in het Haarlems Dagblad gezet, een halve pagina, met foto van Esther. Dit is nog nooit op deze manier gebeurd.

Op basis hiervan heeft Het Haarlems Dagblad gemeend een verhaal over Esther te schrijven, dat, als de persen vanavond meewerken, morgenochtend in de krant staat.
Een mooie afsluiting voor een mooi mens.

Ik ga nu zitten, jullie kunnen gaan lezen.

Ik heb wel eens gezegd dat mijn LEUKSTE tijd tussen mijn 20e en mijn 30e levensjaar was.
Maar dat was omdat ik toen pas echt dingen ging ontdekken.

Het begin van een werkzaam leven - interesse in muziek, in stappen, in drank, in partydrugs, kortom, het leven van een zorgeloos leven. Alles kan en kon en werd ook gedaan, niet altijd met mate, maar wel altijd met mijn maten.
Zij zijn hier allen aanwezig..... Mooi was die tijd.

En dan heb je opeens een relatie met Esther.
Waarbij nog steeds alles kan en alles mag en bij-tijd-en-wijle ook wel eens wat gedaan werd, zonder dat dit de relatie tussen mij en Esther op scherp stelde, maar met een vanzelfsprekendheid, zodat er van nature niet meer zoveel buitensporigs gedaan werd.

Slechts 3x in de afgelopen 7 jaar hebben Esther en ik een minuscuul ruzietje gehad, maar dat kwam dan ook door mij en niet door haar:

Als ik het flik, op een kerstochtend om 07.00 uur 's ochtends binnen te stappen terwijl om 12.00 uur de kerstbrunch bij ons thuis zou gaan beginnen, ja, dan heb je een beetje bonje.

Als ik het flik om 's nachts nog thuis bier te gaan drinken met vrienden en zij ligt boven ziek op bed, ja, dan heb je beetje bonje.

Als ik het flik om een keer iets te zeggen wat echt niet in goede aarde viel, ja dan heb je een beetje bonje.

3x in de 7 jaar, dat is een 9,9 op het rapport, zou ik zeggen.

Esther en ik hebben ervaren dat wij op heel veel punten raakvlakken hadden:
Lekker eten en drinken, wij deelden dezelfde muzieksmaak, wij hadden of kregen dezelfde interieursmaak toen wij samen gingen wonen en wij hadden vaak dezelfde gedachten op hetzelfde moment.

Esther vroeg dan bijvoorbeeld:

"wat wil jij vanavond eten ?
Spaghetti? Zoals jou vader dat altijd maakte, met Indische kruiden ?"

en ik dacht dan net op dat moment:

"Ik zou vanavond best wel weer eens Spaghetti lusten, zoals mijn dat vader maakte, met Indische kruiden".

Onze vriendenkring.
Wij hadden reeds gemeenschappelijke vrienden en vriendinnen / kennissen en daar kwamen er de afgelopen jaren alleen maar meer bij.

Een buitenstaander heeft ooit eens gezegd:
"jullie vriendenkring hangt van drank aan elkaar".

Ik heb dat toen ervaren als een negatieve opmerking, maar ik weet inmiddels dat dit een compliment naar ons allen toe is. Naar onze vrienden en vriendinnen en kennissen uit de kroeg. Dat is onze band en is dat is ons bindmiddel.

En dan zit je opeens in de meest HEFTIGSTE tijd van je leven.

Mijn vriendin heeft kanker ! GODVERDOMME ! Toch niet zij ? Dus wel !

Het gehele verloop van de ziekte met veel dieptepunten en sporadische hoogtepunten, is dus beschreven in alle mails die wij gestuurd hebben, dus daar is niets meer aan toe te voegen.

Wel wil ik hierover nog melden, dat de weg die wij bewandeld hebben met betrekking tot het informeren van eenieder en vooral veel duidelijkheid scheppen over de situatie, ons veel energie heeft gekost, maar dat was het allemaal waard.

openheid en duidelijkheid zijn in onze optiek onze redding geweest met betrekking tot het ondergaan en doorstaan van het gehele proces.

Maar ook het-klaar-staan voor het beantwoorden van honderden vragen heeft voor zowel ons maar ook voor jullie, bijna geen krampachtige (ver)houdingen veroorzaakt. En daar kunnen jullie en ik (hopelijk) de komende weken, maanden en jaren de vruchten van plukken.
Dat kanker een lichaam sloopt, daar kunnen wij niets aan doen, maar dat de kanker ook de geest sloopt en relaties onder druk zet, daar valt wel wat tegen te doen.

Maar nu weer terug naar Esther.
Maagkanker. En dat bij iemand wiens leven echt draait om eten en drinken - van wie niet ? - maar als er een letterlijk en figuurlijk met eten en drinken opstaat en ermee naar bed gaat, dan was dat Esther wel: in bed voor het slapen gaan nog even de TIP lezen om een receptje uit te zoeken voor de volgende dag, wie doet haar dat na ?

Ik ga nu niet opsommen hoe haar leven is verlopen want dat weten de meeste mensen wel.
Wat ik wel kwijt wil, is dat bij mij nu eigenlijk echt het besef is doorgedrongen wat Esther voor mij en mijn leven heeft betekent. Ik wist wel dat wij het goede en fijne relatie hadden maar dat zij zoveel betekent heeft, de afgelopen 7 jaar, maar ook voor mijn toekomstig leven, dat realiseer ik eigenlijk nu pas.

Esther heeft letterlijk kleur (in ons huis) en figuurlijk kleur (aan mijn leven) gegeven. Ik kan werkelijk waar, uren in superlatieven over haar praten, maar dan zou ik mijzelf te kort doen. Wij samen hebben er de afgelopen 7 jaar het beste van gemaakt wat er van te maken viel.
En wat wij samen in 7 jaar met elkaar bereikt hebben, een solide en hechte relatie, is niet iedereen gegeven. En op dat gevoel kan ik nog jaren teren.

Esther laat niets na in de vorm van kinderen, waar wij beiden overigens zo blij mee zijn.
Het is een hele zorg minder. Voor haar in haar eindfase en voor mij in de toekomst.

Esther laat niets na in de vorm van geld, want ja: "ik kan niet sparen", zei ze altijd, dus alles is lekker op. "Op is op". Ook weer zo'n uitspraak van haar.

Wat Esther wel nalaat aan mij is een blijvende herinnering aan 7 vette jaren.
De contouren van de 7 magere jaren worden nu langzaam zichtbaar.

Ik ben niet christelijk of zo, maar ik ben wel dankbaar dat Esther in mijn leven is gekomen en dat Esther, nu dus tot 3x aan toe, mijn leven heeft beinvloed:

Ik eindig nu met een gedichtje van een vriendin, die treffend omschreef zoals Esther was:

Immer sterk en positief,
altijd hartelijk en warm,
als de mensheid zoals Es was,
was de wereld niet zo arm.

kortom, "Esther Strik: tot de laatste snik"

Harrald

Naar Boven

Toespraak Jan

Harrald, familie, vrienden en belangstellenden

Esther, Essie, Es ons zonnetje is er niet meer.

Esther je hield van mensen, was zeer sociaal, zorgzaam, ondernemend, altijd vrolijk en opgewekt van aard,
je had de instelling van niet zeuren en was direct in je antwoorden, had duidelijk een eigen wil, nee was ook nee.
Je deed uitspraken als: "het is zo het is", "het komt zo het komt" en "op is op" ik kan er toch niets aan veranderen.
Dat betekende echter niet voor je dat je de hoop liet varen. Je zag altijd wel weer een lichtpuntje.
Ook toen je op 3 oktober 2005 hoorde dat je kanker had. Na een periode van lichamelijke ongemakken was je blij dat de oorzaak bekend was en dat je geopereerd zou worden.

Je was vol goede moed en had er vertrouwen in dat je na een maagoperatie en een chemokuur met bestraling in het vooruitzicht en gesteund door je dierbaren en een niet aflatende stroom van kaarten, cadeaus en warme reacties van vrienden en bekenden, nog voldoende kansen had.

Dit leek ook het geval, gelet op je voorspoedige, maar achteraf schijnbare herstel.

2 weken na je operatie fietste je alweer een klein stukje en maakte je een boottochtje over het Spaarne en zag je Haarlem eens van een geheel andere kant.
(De foto die toen gemaakt is zal ook worden geplaatst in het HD van morgen)

Op 15 november was ik dan ook zeer verbaasd, maar ook blij en trots toen je op een oude fiets even een rondje Zandvoort was gaan doen en gezellig bij mij een kopje koffie kwam drinken.
Ook was je gelukkig weer in staat om uit eten te gaan en wat te drinken in de Studio, lekker met je moeder te saunaen, de stad in te gaan en te lunchen bij Metzo, de Karmeliet of Bruxelles.

Je herstel was echter van korte duur. In begin december kreeg je opnieuw last van je maag en bleek de kanker te zijn teruggekeerd.
Hoewel de artsen van het AVL nog zijn gestart met een chemokuur bleek de kanker zo agressief van aard dat je op oudejaarsnacht een spoedoperatie moest ondergaan.
Na nog 2 operaties binnen een week, kreeg je op vrijdag de 13e (januari), hoe symbolisch ook, te horen dat de artsen niets meer voor je konden doen, omdat de kanker je inhaalde.
Ondanks alle pech van de wereld, ook de groene mazzel van Andre & Marianne mocht niet baten, bleef je toch je humor behouden.

Na de vele operaties was steevast het eerste wat je zei als wij op de IC aan je bed verschenen: "daar ben ik weer", alsof er niets aan de hand was.

Als de behandelende artsen je tijdens je langdurige verblijf op de IC vroegen hoe het met je was gaf je voor jouw kenmerkende, maar directe ongezouten antwoorden als:

Gedurende je ziekbed hield je de touwtjes strak in handen, je volgde de handelingen van artsen en verpleegkundigen met argusogen en maakte, daar waar nodig, je mening en wensen kenbaar. Al of niet ondersteund met de woorden: "maar ik wil het".

Speciale dank dan ook en petje af voor de artsen en het verpleegkundig personeel van het AVL in Amsterdam. Zij hebben echt alles uit de kast gehaald om je te helpen, maar helaas!

In gesprekken liet je de laatste tijd je instemming veelal blijken door je stopwoordje "dat is mooi". Logischer wijze was je niet altijd positief gestemd en wilde je behalve van Harrald verder geen bezoek.
In een van de dagen na de 13e (januari), waarop je hoge koorts had gaf je zelfs aan dat je ook nog de pech had dat je een "goed" hart had.

Na deze fase nam je echter al snel weer het heft in handen en heb je, hoe morbide ook, je begrafenis,
of je afscheidsfeestje zoals je zei, zelf tot in de details nog geregeld en ons de nodige opdrachten voor de uitvoering gegeven. In de keuzes hierbij was je zeer duidelijk.

Bij de vraag van wil je een condoleance zei je: neen! Na mijn dood de klep dicht, geen gegluur en de koffie met droge cake steken ze ook maar in hun reet.
Het antwoord op de vraag van wil je worden begraven of gecremeerd, was nog stelliger. Je zei cremeren,
ik ga niet in de grond liggen rotten. En ook een bedankkaartje zit er niet in.

Ook de op jouw leven zeer toepasselijke liedjes en de tekst op de uitnodiging heb je zelf uitgezocht. Almede een afscheid, voor familie en vrienden, in jouw stijl met een borrel en een hapje in cafe de Roemer in de door jouw zo geliefde binnenstad van Haarlem, waar ook anders.

Hoewel je veel tekort hebt geleefd, je bent nog maar 34 jaar. Heb je gelukkig wel zoveel mogelijk van het leven genoten en heb je veel van de wereld gezien.
Alleen, met ons of vriendinnen en in de laatste 7 jaar vooral met Harrald.

Tijdens je ziekte was Harrald je steun en toeverlaat, je hulp bij de uitvoering van nog levende wensen,
je communicator naar familie en vooral naar je vrienden.
Na de laatste hectische maanden zal na vandaag, voor ons, maar zeker voor Harrald, het gemis groot zijn en zal er een enorme leegte ontstaan.
Uiteindelijk zal Harrald zijn weg zonder jouw weer moeten vinden.
Onze deur staat in ieder geval altijd voor hem open en ik hoop, maar ben ervan overtuigd gelet op de enorme advertentie in het HD afgelopen maandag, dat dit ook geldt voor jullie vrienden

Es, je hebt deze niet te winnen strijd gestreden. Hierbij toonde je enorme innerlijk kracht.
Je was moedig en erg, erg dapper.
Je afscheid in de bloei van je leven valt ons dan ook zeer zwaar.

Nooit meer je stem met gekke berichten op onze voice mail.
Nooit meer je omhelzing met een dikke knuffel.
Nooit meer je eeuwige vrolijkheid.

Es,
Een laatste dikke, dikke knuffel van mam en mij, voordat je vertrekt voor je laatste reis, die boven zee.

Een goede reis kind.

Naar Boven

Toespraak Yolanda

Door Yolanda is ook mooie toespraken gehouden, hierin werd weer een geheel ander deel van Esther haar persoonlijkheid aangehaald. Die als vriendin en softbalster.

Helaas is hiervan geen tekst beschikbaar.

Naar Boven

Gedicht van Ingrid

Voor mijn dierbare collega Esther.
Onze collega Angel of Haarlem is van ons weggenomen.
Metallica kon het niet beter zeggen, nothing else matters.
Vrij vertaald, niets doet op dit moment nog ter zake.
Want van genezing was al gauw geen sprake.

De ziekte die in je lijf zat, bleek toch
die sluipende moordenaar te zijn.
Geloof me, ik ben hem eerder tegen gekomen.
Voor mij, een deja vu en deze doet ontzettend veel pijn.

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, Esther wat heb je gevochten.
In onze ogen heb je deze ziekte zo dapper gedragen.
Positief blijven en genezing, dat is waar we naar zochten.
Je bleef hoop houden, je bleef vechten tijdens deze loeizware dagen.

Strikkie, als ik mijn ogen sluit, dan zie ik je nog staan.
Bruine krullen, stralende ogen en een heerlijk lach.
Ik en velen met mij zullen nu zonder jou verder moeten gaan.
En daarom zijn wij hier nu samen, op deze moeilijke dag.

Vandaag is de dag gekomen van ons definitieve afscheid.
Esther, ik zal je nooit meer kunnen zien, dit tot mijn grote spijt.
Zoals jij altijd zei:�Wat moet, moet!�
Ik zal je moeten gaan loslaten, maar ik wil je helemaal niet kwijt.

Wij zullen met z�n allen het verlies van jou een plekje moeten gaan geven.
Maar die prachtige herinneringen aan jou zullen altijd blijven bestaan.
En ik ben ervan overtuigd dat jij in elk van ons voort zal blijven leven.
Lieve, lieve Esther, het moment is daar, het is tijd voor jou om te gaan.

Naar Boven