Gastenboek
Op deze pagina zijn de reacties weergegeven van familie, vrienden en vriendinnen over het leven met Esther, hoe ze zijn omgegaan met haar ziekte, haar overlijden, de website en hoe zij omgaan met haar dood....
Wil je ook een reactie geven of een stukje tekst laten toevoegen aan een van de pagina's, dan kun je die mailen naar:
esther@angelofhaarlem.nl.
In liefdevolle herinnering, Ria en Jan, 4 februari 2009
Naar Boven
Herinnering aan Esther van Gabriëlle, 24 december 2006
Na lange tijd kan ik mij ertoe zetten om een stukje te schrijven over een herinnering van Esther. Waarom heb ik daar zo'n moeite mee? Vanochtend wist ik het antwoord en vloeiden mooie woorden door mijn hoofd. Zodra ik herinneringen op papier zet, is het de harde waarheid dat Esther niet meer terug komt. Tot nu toe was er een sterk ongeloof bij mij, dat Esther "gewoon" doodgaat, terwijl veel mensen van haar generatie opbouwen en creëren.
De dag dat Esther overleed, was voor mij de dag dat ikzelf grote blijdschap ervoer omdat ik een paar dagen ervoor geopereerd was aan mijn rug en mijn linkerbeen weer kon gebruiken. Ik had een half jaar daarvoor ook een rugoperatie ondergaan met allemaal ellende tijdens en na de operatie, dus een stuk 2005 en begin 2006 was verre van leuk. Dus terwijl ik bezig was met een herstel naar een leefsituatie als voor mijn skiongeluk, was Esther afscheid aan het nemen van het leven. Hier heb ik het lange tijd moeilijk mee gehad, maar doet mij na een klein jaar relativeren dat dit "het leven" is.
Dus is vandaag de dag aangebroken dat ik een herinnering op zal schrijven over Esther. Maar is het waardevol om een herinnering op te schrijven, terwijl ik aan Esther terugdenk als compleet mens? En willen we haar op deze manier in leven houden? Wordt Esther nog leuker en nog mooier? Of kun je als achterblijvende het gevoel krijgen dat het nog moeilijker is te accepteren dat je haar zo niet gekend hebt of dat je dat gemist hebt? Ik weet het antwoord niet, maar voor mij is Esther bij mij in mijn gedachten.
Vorig jaar belde Esther mij op eerste kerstdag op, ik had een cadeautje gebracht naar het AVL. Zij had duidelijk aangegeven geen bezoek te willen, dus ik had de portier gevraagd de attentie naar Esther te brengen. Esther belde mij op de zo bekende manier van haar, vrolijk en gezelligheid. Ik kreeg van Harrald net als zo velen regelmatig een e-mail met daarin informatie, en vaak opende ik met bonzend hart de mail, omdat ik doodsbang was dat er nog slechter nieuws in kon staan. Mensen op deze leeftijd hebben niet zoveel kans om te overleven, dit had ik al van een aantal mensen gehoord die er wat vanaf wisten. Maar die eerste kerstdag belde Esther met die vitale en gezonde stem. Een mooier kerstcadeau kan ik me nog steeds niet voorstellen.
Ik heb een tijd met haar gesproken, maar met geen woord over angsten wat eventueel komen ging. Zij zou die woensdag beginnen met de chemokuren en ik zou proberen langs te komen. Proberen omdat ik heel erg verkouden was, en als Esther maar een beetje verkouden zou zijn, zou de behandeling niet doorgaan.
Ik werd alleen maar zieker, dus ik heb mijn afspraak met Esther moeten afzeggen. Hierdoor heb ik Esther niet meer gezien. Hier heb ik lange tijd over nagedacht waarom ik dat zo erg vond. Waarom moest ik haar zien? Zou dat fijn geweest zijn voor Esther, of is dat alleen fijn voor mij? Ik denk dat het het laatste is. Op het moment dat je ziek bent, word je blikveld ook kleiner. Zou Esther rustiger naar de hemel of waar dan ook naartoe gegaan zijn als zij mij nog gezien zou hebben? Zou ik het makkelijker kunnen accepteren dat Esther dood is, als ik haar nog had zien lijden? Ja, dat denk ik wel, maar dat is egoisme.
Egoïsme in morele zin is egoïsme waarbij een persoon meer aan zijn bevrediging denkt, maar minder aan de bevrediging aan anderen.
Egoïsme in technische zin is het zorgen voor het eigen welzijn. Dit soort egoïsme heeft geen negatieve betekenis, omdat het een vanzelfsprekende zaak is dat levende organismen op hun eigen welzijn letten. De morele zin heeft bij mij de overhand gekregen, maar de technische zin heeft lang door mijn hoofd gedoold.
Naar Boven
Vriendschap, door Esther, Michiel, Huan en Felix, 5 januari 2007
Onze vriendschap bestond vooral uit genieten van lekker eten en drinken, daarom paste Esther ook zo goed bij de rest van mijn vriendengroep waar we vaak op zondagmiddag thema etentjes hadden en helaas zonder haar, nog steeds hebben.
We gingen ook regelmatig uit eten, en wijnglaasjes op voetjes bleven dan niet altijd heel, Esther had wel eens de neiging een glas te hard neer te zetten. Een serveerster heeft wel eens droge en zoete witte wijn met elkaar gemengd, omdat we geen droge maar ook geen zoete wijn wilden.
Maar we deden ook aan theaterbezoek, Alex d'electrique, Carver en Alex van Warmerdam, 's zomers de Parade, een combinatie van theater en lekker eten en drinken, beter kon niet.
Bioscoop deden we zo af en toe ook wel, Murriels Wedding, de moderne versie van Romeo & Julliet, maar vooral Austin Powers 1,2 en 3 was favoriet, daar werd vaak uit geciteerd.
Op een gegeven moment was Harrald in beeld, en een van de eerste dingen die ik over hem wist, was dat hij Cool Best Vitaday dronk, daar zat namelijk alles aan de benodigde vitamines in die je op een dag nodig had, best rare informatie, als je nagaat dat ze in Harrald wel haar grote liefde had gevonden, ik denk trouwens niet dat zij hem ooit zo genoemd heeft (veel te klef).
Esther was naast leuk en gezellig vooral ook heel zorgzaam en ze vond het fijn anderen te verwennen, dat kon ze goed.
Toen Huan bij ons kwam is dat wel gebleken, we kwamen (vermoeid) terug van onze reis uit China en ons huis was versierd, en naast de koffie en thee was er ook voor een welkom Huan-taart gezorgd, door Esther, en door andere vrienden/innen, wel was Esther degene die het bad geschrobd had, want "daar zouden wij wel zin in hebben na zo'n drukke reis", lief hè.
Toen Huan en wij eenmaal aan elkaar gewend waren, kwam Esther wel 'ns langs om Huan een dagje mee te nemen, zeker toen ik zwanger was, er was dan geen discussie over mogelijk, Huan moest gewoon mee, zodat ik rustig m'n gang kon gaan.
Esther was uit de optiek gestapt om de opleiding kraamverzorgster te doen, ik zou in januari bevallen en we hadden gehoopt dat zij bij ons zou komen kramen, maar omdat zij net 7 dagen achter elkaar gewerkt had kon ze alleen de eerste dag de opvang doen. Dat ging op een hele professionele manier en het was heel jammer dat zij niet de hele kraamtijd bij ons heeft door gebracht, maar ze kon het niet laten om ons te verwennen met haar overheerlijke stamppot andijvie met gehaktballen en een paar dagen later met een grote pan pompoensoep.
Ze kwam vaak langs, gewoon even met de kinderen knuffelen, en dat kon ze goed!
Er waren momenten dat ik met de kinderen in de clinch lag en met mijn handen in het haar zat, net op zo'n moment verscheen zij dan roepend door de brievenbus:"Hier is de Nanny!!", en weg boze bui, kinderen helemaal vrolijk, dat was nou typisch Esther.
Naast de gedeelde liefde voor Swatch horloges deelden we ook de liefde voor Tupperware, lekker tutten op die partys, ("ga je mee even voelen?!"), met al dat mooie gladde gekleurde plastic, glacees eten, en naderhand de tupper-tut nadoen.
En dan is ze ziek…. Het begint met een hardnekkige diarree, waar nog grapjes over gemaakt worden, ze gaat naar een dieëtist die Esther soep en ander vloeibaar eten voorschrijft, we hebben vage plannen voor een soep feest, maar dat komt er niet meer van, als ze wordt opgenomen, en de diagnose kanker wordt gesteld, kut.
De maanden die volgen zijn zenuwslopend en onwerkelijk, we blijven hoop houden, zolang Esther hoop houdt, heb ik dat ook. Op haar kerstkaart wenst ze ons een hoopvol 2006.
Maar december is een vreselijke maand, 18 december zien we Esther nog even, ze heeft te horen gekregen dat de tumor weer is gaan groeien, dat terwijl we allemaal zo blij waren dat de lever niet aangetast was, een domper. Het is een spannende tijd die volgt, de chemo, de operaties die elkaar in korte tijd opvolgen en levensreddend zijn maar achteraf niet blijken te helpen.
Begin januari komt Harrald bij ons eten en vertelt dat de kanker zo ernstig is dat het leven van Esther eindig is, misschien niet eens meer thuis komt, ik hoor het als verdoofd aan, slaap 's nachts niet en de volgende ochtend vraag ik aan Michiel of ik het goed begrepen heb, helaas wel.
Harrald houdt ons vanaf het begin van Esthers ziekte op de hoogte via de mail, en tussen de regels door hadden we het misschien wel al kunnen lezen, maar je haalt eruit wat je eruit wil halen, je ziet niet wat je niet wil zien.
Eind januari komt Harrald met een verzoek aan Georgia Petra en mij, hij heeft met Esther een soort van scenario besproken voor als het zover is, of wij de hapjes willen verzorgen, natuurlijk willen we dat, Georgia gaat praten in de Roemer, Erik gaat naar Bruxelles, mocht de Roemer niet kunnen doorgaan.
Op 28 januari is Felix jarig, als hij een kaartje van Ria krijgt ben ik helemaal van de kaart, een moeder is haar kind aan het verliezen en wenst mijn kind een lang en gelukkig leven.
Op 29 januari stuurt Esther een smsje ze vraagt of Georgia, Petra en ik langs willen komen, ze heeft onze koppies al zo lang niet gezien, smst ze, we zijn opgewonden als we erheen gaan, de 30ste.
Heel indringend kijkt ze ons aan, schamper worden er grapjes gemaakt, ze vraagt naar de kinderen en lijkt mijn gedachten te lezen: Ik zit ermee dat mijn kinderen Esther later niet zullen kennen, en ben daar best wel verdrietig over. Ze vertelt over de wending die haar leven genomen heeft, niet wat ze voor ogen had, maar er is berusting. We spreken de hapjes nog door, de Hema rookworst moet eraf, daar kreeg Esther altijd het zuur van, de rest kan blijven staan (kip met ananasjes, garnaaltjes, kaassticks van de Hema, gemarineerde zalm, roze koeken). Huilend staan we in de lift.
Dan de volgende dag, krijgen we een alarmerend bericht van Harrald, het zou wel eens zo kunnen zijn dat het volgende week gaat gebeuren, en op donderdagavond wil hij het een en ander bespreken. Wander, Georgia, Petra, Lodie, Erik, Ester, en later ook Harrald en Jan komen bij ons in de Minahassastraat, het is heel onwezenlijk, de slingers hangen in de kamer; de kinderen zijn deze week jarig.
Op 3 februari mailt Harrald dat er gewaakt gaat worden en 4 februari overlijdt Esther.
Boosheid en verdriet wisselden elkaar de eerste tijd af en wat ik voelde komt het dichtst bij liefdesverdriet, een rare "pijn" in de maagstreek, met boos zijn schiet je niets op, bij Esther heb ik nooit een spoortje van boosheid ontdekt, dus waarom zou ik boos zijn, het is zo zuur en negatief. Bij tijd en wijle ben ik nog wel verdrietig en mis ik haar, zie ik haar fietsen of lopen in de stad, ik heb alleen mooie leuke lieve en vrolijke herinneringen aan Esther, een waardevolle schat, ik ben blij dat ik haar heb mogen kennen want door Esther ben ik een stuk vrijer, ze heeft me geleerd mezelf te zijn en niet moeilijk te doen,
niet zeuren was haar motto, blijf positief , en zie overal de humor van in, mooi toch!!
Naar Boven
Brief van Ester aan Esther, 13 januari 2007
Lieve Esther,
Jan vroeg of wij nog anekdotes, foto's, herinneringen voor jou website wilden opsturen.
Erik heeft al wat dingen opgestuurd en ik voelde vandaag opeens een sterke drang om je een brief te schrijven.
Misschien dat die net als in de vlieger van Andre Hazes wel bij jou komt en ik geloof jij er ergens in een andere dimensie toch nog steeds bij bent en voelt als we aan je denken of verdriet hebben.
Het is net of je wat van al die kleurigheid op jou crematie hebt meegenomen, er is nog genoeg kleur over hoor, maar het leven ziet er toch anders uit sinds jij er niet meer bent.
De laatste keer dat ik je zag was op het mosselfeest van Jacob, je was geopereerd en kon eindelijk weer lekker eten. Je was ontzettend sterk en optimistisch en dacht er zelfs over om wat uurtjes te gaan werken.
Ik weet nog dat ik dacht " er zijn wel even belangrijkere dingen op dit moment, werken kan je je hele leven nog kom nou eerst maar eens even aan jezelf toe". Jullie zijn toen ook lekker naar Terschelling geweest en wij waren een maand later in "De Rustende Jager" en hebben veel aan je gedacht. Jij lag toen in het ziekenhuis te vechten tegen de storm van die kutzooi in je lijf.
Ik had je graag nog een knuffel willen geven en je willen vragen wat er in je omgaat als je weet dat je dood gaat. Je had zoveel vrienden en nog zo weinig tijd en energie dat je daar keuzes in moest maken. Je hield de regie ondanks dat je zo ziek was en daar heb ik veel respect voor.
Het gekke is dat we elkaar niet zo vaak zagen en altijd in met een hele groep mensen (de patro groep) maar jij sprong er gewoon uit met je frisse, vrolijke uitstraling en enorme gevoel voor humor. Ik heb jou nooit somber of chagrijnig gezien, je genoot van het leven en durfde daar ook stappen in te zetten.
Ik vond het zo goed dat je de kraam ging doen en ik ben een keer als wijkverpleegkundige bij hetzelfde gezin geweest, waar jij had gekraamd en die mensen waren zo enthousiast over je en je had ze zelfs nog een kaartje gestuurd, ik zag het je helemaal doen. Dat je ook zo enthousiast was over de PG afdeling begreep ik nooit zo omdat dat mij helemaal niet trekt maar ook daar maakte je er een feestje van.
Hardlopen is ook iets wat we allebei leuk vinden om te doen, volgens mij hebben we 2 keer aan dezelfde loop meegedaan, de Grachtenloop en de Marikenloop. Die laatste was jou debuut meen ik, jij deed de 5 km, wij gingen voor de 10 km. Ik denk vaak aan je als ik in de duinen loop.
Ik kan me een zeiluitje herinneren dat jullie ook mee waren en volgens mij zat je bij Georgia en Esther Esser in de boot. Jullie hadden allemaal lekker eten mee en wij hadden vooral veel drank aan boord (hoe kan dat ook anders met Erik in de boot). Dat moest natuurlijk al zeilend uitgewisseld worden en dat ging niet helemaal goed en mondde uit in een watergevecht.
Toen wij terugkwamen uit India en in de Ardennen op de camping stonden werden we verrast door een enorme groep vrienden die opeens aan kwamen waaien. Jij moest werken denk ik want jullie kwamen 's avonds laat aan, sliepen in de auto en de volgende dag gingen jullie na wat brouwerijen aangedaan te hebben weer terug. Dat is toch super als mensen dat voor je over hebben!
Tja Es, we zijn alweer een jaar verder en ik denk veel aan je. Jouw overlijden heeft mij ook wel gesterkt in mijn visie op het leven, dat je de dingen die je wilt doen niet te lang moet uitstellen, je kan morgen wel dood zijn. Ik leef mijn leven niet alsof elke dag mijn laatste kan zijn maar ben me wel erg bewust van de eindigheid van het leven en het belang de dingen te doen waar je goed in bent en wat je belangrijk vind.
Het leven gaat door, helaas zonder jou.
Liefs Ester
Naar Boven
Esther mijn allerliefste Esther, door Jacqueline, 15 januari 2007
Het is echt waar. Ik wil het eigenlijk nog steeds niet geloven en eerlijk gezegd doe ik soms ook gewoon of ze er nog is, in Haarlem! Maar dat hou ik maar luttele seconden vol en dan voel ik de waarheid weer, de bikkel harde waarheid. Esther is er echt niet meer, ook niet meer in Haarlem.
Ik wil iets moois over Esther schrijven, dat is makkelijk zou je denken, Esther was een topwijf. Maar ik vind dat heel moeilijk, als ik vertel over vroeger.
Zoals toen we een jaar of 11 of 12 waren en Esther kwam logeren, wij wel eens aan mijn moeder vroegen: "mam, mogen wij een frietje kopen?", dat mocht dan bijna altijd. We kregen dan 2,50 en gingen meteen een pakje "West" kopen, dat rookten we dan achter elkaar op, tot we groen zagen. Je kon het pakje natuurlijk niet bewaren, stel dat mijn moeder er achter zou komen. Dus moesten we alles wel in één keer oproken, bah. Kotsmisselijk werden we, maar de volgende keer deden we het precies zo, we vonden het geweldig.
Samen stiekem achter een muurtje, ons het lep lazarus roken .
In onze kinderjaren zagen wij elkaar vaak in de vakanties, met dank aan onze moeders.
Ik keek daar altijd naar uit. We beloofden elkaar ook altijd te schrijven. Ik denk dat ik in al die jaren ongeveer 3 brieven heb gestuurd en er 2 van Esther heb ontvangen. Als we elkaar niet zagen hadden we elkaar ook weinig te zeggen. Zo was dat nou eenmaal. Als wij samen waren, hoefden we ook niets te zeggen. Dat is iets wat je niet met iedereen hebt. Met Esther had ik dat wel.
Wat ik hier zo moeilijk aan vind is dat er mij bij ieder verhaal nog 100 verhalen te binnen schieten. De één nog leuker dan de andere.
We douchten ook altijd samen, als Es hier was of ik daar en dan trokken we meestal 10 minuten na aankomst elkaars kleren aan. Niet eens omdat je ze mooier vond, maar dat voelde gewoon goed. Geen van mijn vriendinnen kon en kan tippen aan wat ik met Esther had.
Met haar was het eigen. Als een zus, kun je zeggen. Ik kon bijvoorbeeld poepen met Esther erbij en lekker in mijn neus zitten. Kwam niet vaak voor natuurlijk, maar het is gebeurd!
We waren best heel verschillend in sommige dingen, maar als we samen waren maakte dat niks uit. We respecteerden elkaar, zoals we waren.
Met Esther was het altijd feest, zoals ik dat met niemand anders ooit heb gehad. Wat wij hadden was super. Ik kan mij dan ook geen ruzie met Esther herinneren, het was een keer van "doe normaal kut!" en dat was het dan.
Later in onze puberjaren was Esther regelmatig hier, mijn vrienden waren ook haar vrienden. Iedereen kende haar. Veel stappen, dat kon je goed met Esther, toen al! Ik keek ook altijd een beetje tegen Esther op. Met haar erbij durfde ik altijd net ietsje meer.
Ook naar concerten van "U2" met Mark H, Marko R (Esther sprak dat op z'n Nijmeegs uit als Maako), Tom en Sandra. Vergeet ik nooit meer. We zijn een paar keer in de kuip geweest, maar ook één keer in Nijmegen. U2 in het "Goffertpark", kan het nog mooier? Nee?! "The Cult" in het voor programma, we waren al schor en "U2" moest nog beginnen. Supertijden.
Ook toen ik, voor het eerst, met Randy op kamers in het centrum ging wonen.
Esther kwam daar vaak. We gingen toen veel stappen, zuipen en zelfs blowen hebben we geprobeerd.
Stoer samen naar een coffeeshop, om 20 minuten later, helemaal paranoia, naar mijn "stulpje" boven het pannenkoekenhuis te rennen. En daar aangekomen ons helemaal vol te vreten, omdat je dan weer bij je positieven kwam, hadden we ons laten vertellen.
Daar zijn we dus beide niet mee doorgegaan, met dat blowen. Achteraf we daar wel erg om gelachen. Maar op dat moment scheten we peulen!! Randy kon dan ook gewoon ophoepelen, als Es kwam, ik had maar een bed en daar sliep ik dan met Esther. Randy kon dat niet altijd waarderen, vreemd hè?! Hij liet dan ook echt wel van zich horen. Wij lagen dan in een deuk. Es noemde hem het tegenovergestelde van superman. Dat was voor haar de man van een kop soep! Zo hebben we hem nog lang genoemd. Echt iets voor Esther. Zo stom. Hij heeft dat nooit geweten.
Tot we allebei de ware liefde tegen kwamen, ja dan wil je ook graag bij je mannetje zijn.
We zagen elkaar minder vaak, maar dat maakte geen reet uit, we bleven gek met elkaar. Als we dan samen waren, de kerels werken, Lois naar oma, gingen wij de stad in. Eten! Shoppen! Dat was vaste prik, de stad in. De laatste keer was, 16 november 2005.
Ook Loïs, Esther vond haar geweldig en andersom ook. Esther neemt altijd van die leuke cadeautjes mee zei Loïs eens, nadat ze een flesje kinderparfum kreeg van Bulgari (50 euro ofzo). Echt, Esther had altijd cadeautjes voor Loïs, stempeldoosjes, plastic theeserviesjes, stomme dingen van de Hema, boekjes, kleertjes, gewoon teveel om op te noemen en het laatste cadeautje was een portemonneetje (hoe kan het ook anders) in de vorm van onze hond Roosje. Hij hangt aan Lois d'r bed en daar gaat iedere avond een kusje op. Met of zonder spuug, tandpasta of snot.
Loïs heeft Esther één week voor haar overlijden nog gezien, gelukkig! Ik vond het toen heel moeilijk, maar ben nu blij dat we het zo hebben gedaan. Loïs had er geen voorstelling van hoe Esther er bij lag in die tijd en had dus veel vragen. Ik was er heel bang voor, dat Loïs zich de meest enge beelden in haar hoofd zou halen en dat vond ik absoluut niet nodig.
Esther bleef na alle omstandigheden heel mooi, vond ik en besloot na overleg met Es, dat Loïs mee kwam. Zo heeft ze toch op haar manier afscheid kunnen nemen.Toen Loïs(9 jaar) Esther zag zei ze; ik vind je nu veel mooier, met die sjaal.
Dit is dus nog maar een kleine greep uit alles wat ik met Esther heb mogen beleven.
Ik ben van plan om voor mijzelf nog veel meer op te schrijven. Er komt zoveel boven als je hieraan begint. En nu vind ik het ook fijn, als je dat zo kan noemen? Ik merk dat ik ook meer aan de leuke dingen van Es ga denken en dat vind ik af en toe best moeilijk. Alsof je verder wilt gaan. Men zegt dan: "dat is het leven", maar voor mij is het nog steeds vooral de dood.
Ik ben heel blij dat ik Esther als mijn nicht heb mogen hebben n zonder het groter te maken dan dat het is, ik vond haar echt een moordwijf. Als Esther iets vond was het oke in mijn ogen. Dat ik haar dan nu naar alle waarschijnlijkheid in ga halen, vind ik ondragelijk. Belachelijk. Zij was altijd net een stap verder. Ik hield van haar, nee ik hou nog steeds van haar, dat gevoel zal altijd blijven en ik ben heel blij, dat ik haar dat nog uit de grond van mijn hart heb kunnen zeggen. En zij mij ook, in haar laatste smsje op 29 januari 2006:
ik ook van jou, tot snel, dikke kussen Esther. Daarna heb ik haar niet meer gezien of gesproken.
Naar Boven
Esther, door Hannie & Wim, 25 januari 2007
9 mei 1999 (Moederdag)
Esther,
'n Fonkelende ster aan't firmament
die straalde naar alle kanten
in familie- en in vriendenkring
en ook naar nieuwe verwanten.
Wij denken terug aan 9 Mei
de dag van je entree
jij bracht als aanstaande schoondochter
veel warmte met je mee.
De hartelijkheid en spontaniteit
was je op het lijf geschreven
het moet voor Harrald heerlijk zijn geweest
met jou te kunnen leven.
Het doet ons daarom veel verdriet
dat jullie geluk wreed werd verstoord
het gaat soms in het leven zo
maar 't is niet zoals het hoort.
Een eerbetoon met dit gedicht
tussen veel ontroerende verhalen
wij zeggen nu: "en dat staat vast"
jouw STER zal blijven stralen.
In liefdevolle herinnering,
Hannie en Wim
Naar Boven
Lieve Strik, door Petra, 31 januari 2007
Maandag 30 januari 2006, 's morgens om een uur of 9 gaat de telefoon, ik sta onder de douche en Lo neemt op. Het is Esther E en ze zegt dat ze jou heeft gesproken en dat je hebt gevraagd of we samen met Georgia naar je toekomen.
Wat een verrassing en geweldig cadeau (het is mijn verjaardag), ik ben helemaal opgewonden.
Lo vraagt of ik het eng vind om te gaan, het is toch wel duidelijk dat het niet goed met je gaat, maar ik vind het geweldig, ik kijk er naar uit en ben echt helemaal blij dat we naar je toe mogen.
Rond het middag uur zitten we met zijn drieen in de auto en zijn toch wel wat nerveus, wat treffen we aan, wat gaan we zeggen, als we maar niet moeten huilen want het is voor jou toch het ergst.
En dan komen we binnen, jij ligt pontificaal in bed in een redelijke "gezellige vanwege alle kaarten" ziekenhuiskamer.
Afgezien het feit dat je behoorlijk bent afgevallen zie je er wel goed uit, leuke shawl om je hoofd en redelijk wat babbels.
En dan vertel je hoe jij het allemaal ervaart in dat ziekenhuis, hoe de verpleging is, hoeveel kaarten je krijgt, wat er wanneer je infuus in of uit moet en ja dan natuurlijk ook dat het leven niet zo gaat als je het graag zou plannen en dan huilen we toch alle vier.
Liefje, ik vond het zo fijn om je nog gezien te hebben, ik voelde me zo vereert dat je me nog wilde zien en had wel veel meer met je willen bespreken, maar ja.....
Gisteren was het weer 30 januari, maar dan 2007 en het is alweer een jaar geleden dat ik je voor het laatst heb gezien, wat gaat de tijd snel.
In mijn geheugen zie ik je voor me als de dag van gisteren en zo zal het ook blijven.
Heel veel liefs, het ga je goed!
Naar Boven
In liefdevolle herinnering, Ria en Jan, 3 februari 2007
Naar Boven
Voor Esther, door Simone, 3 februari 2007
Een dag
een week
een maand
een jaar.
De tijd gaat voorbij,
maar niets blijft
zoals het
is.
Een foto
een zin
een herinnering
een verhaal.
De tijd gaat voorbij,
we leren leven
met jouw
gemis.
Een lach
een zoen
een knuffel
een gebaar.
De tijd gaat voorbij,
maar hebben nu geleerd
wat leven
is.
Voor altijd in ons hart,
Simone
Naar Boven
Voor mijn loopmaatje, door Georgia, 18 februari 2007
Al kende ik Esther al een hele tijd, pas de laatste 3 of 4 jaren ging ik steeds meer met haar om.
Van Esther E. hoorde ik al heel veel melige verhalen over Esther, verhalen over Oostman, de ritjes in de bus (met kater en zonder kater, met kaasstengels en zonder kaasstengels) en over etentjes met de nodige hoeveelheden alcohol….! Het gekke is dat ik zelf Esther nooit beschonken heb mee gemaakt, maar misschien zegt dat iets over mijzelf? Eigenlijk vind ik dat stilletjes heel jammer, ik had die glazen wel willen zien vliegen!
De meeste herinneringen die ik van Esther heb, zijn die van onze hardloopafspraakjes, maar natuurlijk ook van de gezellige eet- en drinkfeesten die er gelukkig heel veel waren en zijn.
Wat mij nog heel goed is bijgebleven is het samen met Esther en Petra organiseren van een thuiskomst voor Esther en Michiel, na hun reis naar China om Huan te halen. We hadden bijzonder veel voorpret in het huis in de Minahassa, 'beetje' opruimen, versieren, hapjes (roze koeken, kaasstengels enz. enz….) en drankjes regelen. Het was allemaal al zo bijzonder, maar dat we dit zo konden doen was voor ons denk ik wel heel speciaal.
Esther, je zit voor altijd in mijn hoofd, als een altijd vrolijke, optimistische, maar ook een heel zorgzame vriendin (toen we in het donker gingen hardlopen nam je een lichtgevend vest voor mij mee, daar zou ik zelf dus niet opkomen, jij wel). Zoals bij velen heb je mijn leven flink beïnvloed door te laten zien dat je van alles de lol in kan zien. En dat is iets wat niet iedereen in deze mate ooit heeft kunnen doen. De invloed van jou is zo diep, dat de verhalen over jou de kans niet krijgen ooit vergeten te worden.
Dikke kus……van jouw Gijssie.
Naar Boven
In memoriam, Ria en Jan, 4 februari 2008
Naar Boven
